‘We doen zo snel min over taal,’ zei iemand eens tijdens een retraite van het Open klooster, ‘maar taal kán zo veel.’ En inderdaad, met zorg en liefde omgeven is taal tot veel in staat, ook in de sfeer van religie en spiritualiteit. Die zijn vanouds bevangen door het idee dat ‘het’ niet kan worden uitgedrukt, hetgeen de nuchtere vraag uitlokt waarom dat toch zo vaak is geprobeerd. Geen mooier antwoord daarop dan het gedicht waarmee het eerste essay in dit boekje begint, een gedicht uit de tijd van Hadewijch, maar geschreven in Japan:

Niet beperkt

Door de taal

Wordt het voortdurend geuit

Zo kan de weg van de taal

Het tonen maar niet uitputten

Dit boek, een uitvloeisel van zeven jaar interspirituele stilteretraites in Nederland en Vlaanderen, is een lofzang op taal. Het bespreekt verschillende gedichten, gaat in op de relatie tussen religie en moderne poëzie, beschrijft de spelregels van het ‘gesprek vanuit de stilte’ en de ‘contemplatieve dialoog’ en legt uit waarom spirituele meesters zo vaak sceptisch zijn over taal en waarom je ze dat moet gunnen.