In de Bataafs-Franse tijd (1795-1814) was de Nederlandse buitenlandse politiek volledig gericht op het voortbestaan van de staat. Tegenover het overheersende Frankrijk voerde men een tweesporenbeleid. Enerzijds was er een ‘statelijke ongehoorzaamheid’ bij het nakomen van ongenadig harde verplichtingen en anderzijds streefde men naar internationalisering van de kwestie over het bestaansrecht van Nederland. In deze tijd gaf Maarten van der Goes van Dirxland, een Haagse burgemeesterszoon en Nederlands eerste minister van Buitenlandse Zaken, tien jaar lang leiding aan de Nederlandse diplomatie.

Van der Goes had daarbij slechts één doel voor ogen: het handhaven van de naam Holland op de kaart van Europa. Maar zijn ambtsperiode had iets tragisch. Hoewel hij wist, zoals hij schreef, dat de dagen van Tromp en De Ruyter voorbij waren en dat zijn belangrijkste succes niet meer kon zijn dan het bij elkaar houden van het ‘overgeschoten boeltje’, weigerde hij Napoleons opmerking ‘Holland is als een satelliet van een planeet’ te accepteren. Door het prisma van het leven en de carrière van Maarten van der Goes biedt Pim Waldeck in deze biografie een geactualiseerd beeld van de Nederlandse buitenlandse politiek in de overgang naar een nieuwe eeuw.